Razendsnelle kabeljauw

Toen Daniel en Luuk, nu 6 en 2, nog regelmatig een flesje kregen, gebruikten Maartje en ik daarvoor vaak de magnetron. Eigenlijk draaide dat apparaat opeens overuren. Zoveel had het bij ons thuis nog nooit hoeven te doen. Was het niet om talloze malen de flesjes te steriliseren, die in een speciaal daarvoor bedoelde plastic bak werden geplaatst, dan was het wel om de eerder bereidde hapjes op te warmen. 'Kijk eens, daar komt een vliegtuig aan, wat een lekker hapje, doe het mondje maar open, hmm, heerlijk!' Voor, en ook weer na, de veilig schone flesjes en het vliegende voedsel diende de magnetron alleen nog maar voor het incidentele ontdooien van overgebleven en ingevroren sauzen of soepen. Tot heel kort geleden was dat nog zo. Maar toen las ik in een kookboek een recept voor vis uit de magnetron. Ik sloeg vervolgens aan het experimenteren en zodoende ontstond dit razendsnelle en gezonde (als je de door sommigen vermeende negatieve invloeden van de magnetron even terzijde schuift) gerecht. Voor vermoeide ouders van jonge kinderen is dit gerecht, dat gegeten wordt als een soep, een uitkomst. Ook onze jongens kunnen deze licht zure vissoep waarderen. Zou dat door de Italiaanse smaken komen?

Voor 2 personen (plus twee kleine eters)

2 tl venkelzaad | 2 kleine tenen knoflook, uit de knijper | 6 kerstomaatjes | het sap van 1 kleine citroen | 2 el olijfolie, extra vergine | zeezout | versgemalen zwarte peper | 1 volle el fijngehakte bladpeterselie | 400 gr kabeljauw | stokbrood | eventueel wat verse doperwten, kapucijners of boontjes 

Stamp de venkelzaadjes fijn in een vijzel en doe de zaadjes in een kommetje. Hak de tomaatjes zeer grof en stamp die ook even in de vijzel, totdat er redelijk wat vocht vrijgekomen is. Doe de tomaat ook in het kommetje en roer er de knoflook, de olijfolie, het citroensap en de bladpeterselie doorheen. Breng op smaak met zout en peper en laat de smaken een kwartiertje aan elkaar wennen. Was de kabeljauw en dep de vis droog. Doe de vis in een ovenschaaltje en schep het tomatenmengsel er overheen. Dek het schaaltje af met magnetronfolie en verwarm de vis vier minuten op ongeveer 800 Watt. Laat de vis nog een minuut in de magnetron staan en verwijder daarna de magnetronfolie. Verdeel de vis over diepe borden. Daarbij mag de vis best in stukjes uit elkaar vallen. Verdeel ook het vocht over de borden en serveer meteen, met heerlijk knapperig stokbrood. Ik mag deze soep ook graag serveren met wat verse, beetgaar gekookte, doperwten of kapucijners. Is het daar het seizoen niet voor, dan gebruik ik boontjes. Ik schep een flinke opscheplepel in de borden en vervolgens ga ik te werk zoals hierboven beschreven. Van deze soep zullen alle vermoeide ouders van jonge kinderen opeens veranderen in energieke pubers die lachend en verliefd in een Italiaanse lusthof rondhuppelen! 

Copyrights beeld en tekst: Hans Elsevier Stokmans

Goedlachse kip met Marsala

Het is me wat tegenwoordig. Is de kip niet meer ziek of besmet met eng gif, dan zijn de koeien wel weer gek. Is het kalfsvlees niet volgespoten met hormonen, dan zijn de tomaten toch een heuse bedreiging voor de volksgezondheid. Daar word ik allemaal niet gelukkig van. Ik hou er niet zo van als er geklungeld wordt met eten, maar ik word ook aardig moe van al die onrust die mijns inziens te vaak gestookt wordt om maar aandacht te krijgen. Angst verkoopt, net als seks. Er is natuurlijk, en schandalig genoeg, van alles mis in de voedselindustrie, maar gelukkig zijn daar nog altijd de biologische wonderproducenten. Ik kom nu misschien een tikkeltje badinerend over, maar dat is geenszins mijn bedoeling. Ik proef wel degelijk het verschil. En als dat er onverhoopt toch niet zo duidelijk mocht zijn, dat verschil, dan weet ik in ieder geval dat mijn producten met meer hart en ziel tot stand gekomen zijn dan al die massaproducten die vol zitten met kunst, kolder en marketingtrucjes. 

Natuurlijk koop ik biologisch vlees. Ook mijn kip is biologisch. Het beestje moet lekker hebben gescharreld, verantwoord voedsel hebben genuttigd en vooral maanden achtereen iedere dag meerdere uren hebben gelachen. Ik proef het echt! En daarbij komt dat de gedachte aan zoveel gelach mij een fijn gevoel geeft. Wat het allemaal nog fijner maakt, is als die kip bereid wordt met Marsala, de Siciliaanse notenwijn. Voor bij de kip geef ik de voorkeur aan de zoete (dolce) variant. Daar komt gewoon meer smaak vanaf en gaat ook veel beter samen met de kip dan de droge Marsala. Voor mij is de combinatie kip en Marsala er eentje die mij doet denken aan mijn jeugd. Aan het Comomeer. Aan geluk en genot. 

Geserveerd met in de olijfolie gebakken krokante kriel aardappeltjes en een tomatensalade, zal het geluk met een onmiskenbaar enthousiasme binnen komen huppelen. 

Voor 4 personen

400 gram biologische kipfilet | bloem | 3 eetlepels olijfolie | grof zeezout | 125 milliliter zoete Marsala | 75 milliliter lauwwarm water

Was de kip en snijd die in redelijk brede repen. Schud het overtollige bloem eraf. Verhit de olijfolie in een grote koekenpan en bak hierin de kip rondom goudbruin en gaar. Haal ze uit de pan en leg ze op een groot bord. Bestrooi de repen kip naar smaak met zeezout. Doe de Marsala en het water in de pan en roer goed over de bodem. Leg de stukken kip terug in de pan en laat de saus iets indikken. Proef op zout en serveer meteen. 

Copyrights beeld en tekst: Hans Elsevier Stokmans

 

Een stoofpotje voor alle jaargetijden. 

Wat is geluk? Dat is niet eenvoudig te beantwoorden. Wat is een geluksgevoel? Daar een duidelijk antwoord op geven, is beduidend eenvoudiger. Een stoofpotje geeft mij altijd een geluksgevoel. Zeker die allereerste hap. De geur die al een lange tijd in het huis gehangen heeft, zet zich opeens om in een diepe smaakbeleving. Stoofpotjes horen volgens velen thuis in het najaar en de winter. Ik denk dat een goed stoofpotje het hele jaar door fantastisch is. Hieronder volgt een favoriet recept. Serveer dit stoofvlees met een subtiel aangemaakte salade van rucola en veldsla en met in olijfolie gebakken reepjes courgette, die royaal bestrooid zijn met fijngestampt zeezout. Heerlijk vers en knapperig brood om de saus mee op te deppen, maakt deze maaltijd perfect. 

Voor 4 personen

olijfolie | 2 tenen knoflook, fijngehakt | 3 takjes rozemarijn | 5 blaadjes salie, fijngehakt | 3 el fijngehakte bladpeterselie | 2 el fijngehakte groene munt | 1 laurierblaadje, doormidden gebroken | 1/4 tl citroenrasp, van een biologische citroen | 400 gram polpa di pomodoro (tomatenblokjes op sap) | 1 tl golden syrup (te vervangen door goede stroop) | 750 gram doorregen riblapjes, in echt grote dobbelstenen gesneden | zout 

Haal de naaldjes van de takjes rozemarijn en hak ze fijn. Verhit 2 eetlepels olijfolie in een pan met dikke bodem en fruit hierin op laag vuur de knoflook met de kruiden (met uitzondering van het laurierblad). Voeg de tomatenblokjes met het sap, het laurierblaadje, het citroenrasp en de golden syrup toe. Verhit in de tussentijd 3 eetlepels olijfolie in een grote koekenpan en leg daarin enkele stukken vlees. Bestrooi met zout en draai het vuur hoog. Bak de stukken snel rondom bruin. Herhaal dit totdat al het vlees aangebakken is. Doe het vlees bij het tomaten-kruidenmengsel. Schep uit de koekenpan waarin het vlees gebakken is de bruine deeltjes en de vrijgekomen dikkige substantie en roer die goed door de tomatensaus. Voeg nu zoveel warm water toe tot het vlees net onder staat. Breng het geheel aan de kook en laat afgedekt op zeer laag vuur (gebruik eventueel een vlamverdeler) minimaal drie uur stoven. Wel geregeld roeren. Na drie uur moet het vlees een beetje uit elkaar vallen en moet de saus goed zijn ingedikt. Proef op zout en serveer met de salade, de courgette en het knapperige brood. 

copyrights tekst en beeld: Hans Elsevier Stokmans

Wat een luxe!

De een zweert bij chocolade. De ander kan niet zonder een schaal verse oesters. En weer een ander eet eens in de zoveel tijd een patatje met enorme hoeveelheden mayonaise en wordt dan zonder uitzondering overrompeld door geluk dat uren kan aanhouden. 

Eten kan gelukkig maken, dat weet iedereen. Maar zeker als al het voedsel dat iemand zich maar wensen kan binnen handbereik is, wordt weleens vergeten hoe bijzonder dat 'eetgeluk' eigenlijk is. Wat een onvoorstelbare luxe dat is, en vooral ook wat een bizar voorrecht het is. 

Iedere keer weer ben ik ontroerd en enorm verbaasd als eten mij een diep gevoel van geluk schenkt. Het juiste gerecht op het juiste moment, dat is volgens mij het voor de hand liggende geheim. Ik wil met jullie de recepten voor mijn 'gelukseten' delen. Gedeeld geluk is het mooiste geluk. Het zou op een tegeltje kunnen staan. Maar laat jullie niet afleiden door deze woorden en ga aan de slag. Eet smakelijk en veel geluk!

Hans Elsevier Stokmans